Η αγάπη μου για την Ελλάδα. Το πάθος να ξεπερνώ τα όρια μου . Η αγάπη για τη γαλανόλευκη.
Για την πατρίδα και την πίστη στο αδύνατο, αποφάσισα με λίγα λόγια να υπηρετήσω στις Ειδικές Δυνάμεις Αλεξιπτωτιστών. Δηλωμένος αρχικά στην αεροπορία, με ρώτησαν δύο φορές για να σιγουρευτούν πως καταλάβαινα τι ζητάω. Ζητούσα μετάταξη απο το σώμα αεροπορίας στο σώμα των Ειδικών Δυνάμεων. Ήμουν αποφασισμένος να γίνω Αλεξιπτωτιστής. Η λαμπερή πουλάδα στο στήθος των Αλεξιπτωτιστών ήταν η μεγάλη μου έμπνευση.
Το καθημερινό πρόγραμμα για πολλούς δύσκολο, για πολλούς ψυχοφθόρο για πολλούς εξαντλητικό. Μα στο δικό μου μυαλό υπήρχε μόνο ένας στόχος. Να ανήκω κάποτε στην τιμημένη οικογένεια των Αλεξιπτωτιστών.
Προσπερνώντας καθημερινές δυσκολίες (απαιτητική εκπαίδευση), δύσκολους ανθρώπους ( αυταρχικούς “παλιούς” ) και τις συνθήκες αυπνίας, έφτασε η μέρα που θα καλούμασταν να εγκαταλείψουμε το αεροσκάφος στα 1000 πόδια εκεί ψηλά. Τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο ανδριωθήκαμε, φορέσαμε τον εξοπλισμό, νιώσαμε ευγωμοσύνη για όσα η ζωή μας είχε προσφέρει μέχρι εκείνη τη μέρα και ανεβήκαμε στο C-130. Οι σκέψεις μας πετούσαν στους γονείς, τους φίλους και όλους όσους αγαπάμε λίγο πριν κληθούμε να μετρήσουμε τα βήματα για την έξοδο από “πόρτα αρχηγού” .
Μια ανάσα, δυνατός χτύπος της καρδιάς και πριν καλά καλά το καταλάβουμε πετούσαμε ελεύθεροι ψηλά στον αέρα. Ελλάδα μου, Θεέ μου , Ζωή μου σας ευχαριστώ ψιθύρισα μέσα μου αγναντέυοντας τη θέα από εκεί ψηλά.Ήταν η μοναδικότερη εμπειρία για την οποία άξιζαν οι 9 μήνες δοκιμασίας. Να βλέπεις την Ελλάδα από ψηλά.
